Een paar weken geleden kon ik een tandem lenen om een weekend mee te fietsen. Samen met m’n lief reed ik 3 dagen door de Utrechtse Heuvelrug. Ik voorop, zij erachter. Dat was op zichzelf al grappig. De meeste mensen die haar kennen hadden dat niet verwacht, maar zij vond het heerlijk. Geen controle, alleen vertrouwen en vooral: veel verbinding. Veel meer dan we hadden verwacht. En daar was het dan, het idee. Waarom zou ik de tandem niet inzetten als instrument? Coachen vanaf de tandem, zo ontstaat het idee voor Tandemtrainer.
Twee weken geleden had ik mijn eerste cliënt achterop de tandem. Een intelligente jongen die moeite heeft om het leven te omarmen. Hij komt niet op gang. De tandem is letterlijk een mogelijkheid om in beweging te komen zonder dat er verder iets hoeft of nodig is. Achterop kan je je alleen overgeven aan de beweging van de fiets en vertrouwen op degene die voorop zit. Meebewegen en overgave. Vanuit de beweging en de stilte ontstaat ruimte. Ruimte om te voelen wat er speelt, om na te denken over zaken die (te) veel aandacht vragen of om iets achter te laten.
De start van Tandemtrainer was letterlijk stormachtig. Met windvlagen tot 60 km/uur hadden we de wind op kop, maar ook in de rug. Een prachtige metafoor voor omstandigheden die zich in je leven voor doen. Samen met m’n cliënt kijk ik hoe de natuur omgaat met deze kracht. Het riet in de sloot wuift en buigt moeiteloos mee. Dikke boomtakken liggen afgebroken in het bos, niet bestand tegen de wind. Hoe zit dat eigenlijk met de (tegen)wind in je eigen leven, op welke manier ga jij hiermee om? Is het niet de kunst om te leren wanneer je moet meebewegen als het riet en wanneer je de storm mag weerstaan?